In Alpine Style II

Wspaniałe cztery alpejskie szczyty, lodowcowe toury urozmaicone skalnym wspinaniem, pobyt na Lazurowym Wybrzeżu.

Oparzenia, odmrożenia, lawiny kamienne i lodowe, szczeliny, choroba wysokościowa.

Lagginhorn (4010 m) – leży z środku łańcucha Weissmmies – Fletschhorn, od których jest oddzielony przełęczami Fletschjoch i Lagginjoch. Jest najbardziej na północ wysuniętym czterotysięcznikiem Alp Penińskich. Dzieli doliny Saas i Laggin, od zachodu oferuje ciekawe drogi: zachodnia grań, PD, II, 5 h z Weissmies Hut; południowa grań AD, II,III, 4 h z Lagginjoch; północna grań AD-, II,III, 1,5h z Fletschjoch; zach. ściana D, II,III, 60 stopni, 6 h. Od wschodu: wsch. ostroga, AD, II, 7 h, z Laggin Bivouac Hut. Do 1886 roku nie był uznawany za osobny szczyt. Górę zdobyto stosunkowo późno, być może przez dosyć groźny wygląd skalnych partii, dokonał tego duchowny z Saas Fee J.J.Imseng, którego pomnik zdobi obecnie rynek w miasteczku. Razem z F.J. Andermattem, E.L. Amesem i innymi trzema Anglikami wyruszyli 26.08.1856 roku i zachodnią granią dotarli na wierzchołek. Ober Gabelhorn (4063 m) – obok Wellenkuppe, Dent Blanche, Zinalrothorn, Besso, Grand Cornier, Mount Durand, Blanc du Doming, góra ta zaliczana jest do „Couronne Imperial” otaczającej kotlinę Mountet, w której położone jest schronisko o tej samej nazwie. To właśnie od tej strony wiedzie na szczyt Coeurgrat (AD, III+), niezwykle elegancka linia, będąca przez kilka lat klasyczną drogą. Jednak w 1918 roku, po założeniu ubezpieczeń na wielkim żandarmie, zwanym Kluckerturm, ubezpieczeń, to właśnie pn.-wsch. grań zyskała miano drogi klasycznej. 500-metrową Pn. ścianę przeszli, w 30.07.1930 roku, H. Kieler i R. Schwartzgruber dokonując tej sztuki w jeden dzień z Zermatt (D+, 50-55stopni)! 700-metrową pd. ścianę przeszli P. Farrara i D. Maquignaza w 1892 roku (Gabelhorngrat, AD, III). W 1984 roku wytyczono drogę w linii spadku słynnego „Gabela”, czyli turni w pd-wsch. grzbiecie góry, droga nosi nazwę „ Uberking Pillar”, wiedzie po prawej stronie pd. ściany a jej autorem jest J. Straub (D+, III-V). Pierwsze wejście na szczyt odbyło się 06.07.1865 rok, dokonali tego: J. Anderegg, H. Walker, A. Warburton Moor.

Zinalrothorn (4221 m) – otoczony lodowcami: Moming, Mountets, Trift i Hohlight, kiedyś zwany był potocznie Moming. Jest trudną i budzącą respekt górą. Jego strzeliste, najeżone turnicami, wąskie i strome, granie od dawna pobudzały wyobraźnię wspinaczy. Pierwsze wejście odbyło się 20.08.1864 roku, autorem byli: L. Stephen, C. Grave, M i J. Anderegg. Wejścia dokonano pn. granią od strony Arte du Blanc (AD, III+). Obecnie drogę tę można pokonać w 5 godzin ze schroniska Mountet. Inne drogi: pd.-zach. grań, Rothorngrat (D, III+,IV, 4 h z Ober-Rothornjoch), pd.-wsch. grań Kanzelgrat (TD-, III,IV do V kluczowy wyciąg), pn. ściana dop 55 stopni, 800 m, 3 h z Cabane d’ Ar Pitetta). Obecnie drogą klasyczną jest pd.-wsch. grań, którą pokonał 05.09.1872 roku zespół: G.A. Passingham, F. Imseng, F. Andermatt, C.T. Dent, A. Burgener

 Deant du Geant (4013 m) – znajduje się w pięknej grani Rochefort, która łączy go z Grande Jorasses (4208 m). Z każdej strony turnia wygląda jak prawdziwy „ząb giganta”, ma dwa wierzchołki Pointe Sella (4009 m) i Pointe Graham (4013 m). Próby zdobycia turni podejmowane były przez A.F. Mummerego i A. Burgenera, W.W. Grahama i J.J Maquignaza. Dopiero temu ostatniemu udała się ta sztuka 28.07.1882 roku. Pokonał on z synem i bratankiem pd.-zach. ścianę, której trudności wyceniane są na AD, III, ale w tamtych czasach była to bardzo poważna wspinaczka! Obecnie linia ta jest uznawana za drogę klasyczną. Inne drogi: pn. grań i pn.-zach. ściana (D, III, miejscami IV, 5 h z Torino Hut przez Col Superieur de la Noir); pd. ściana (TD, V, A1, 4 h, w dużej ekspozycji).