In Alpine Style I

Masywy: Dom, Weissmies, doliny Mattertal i Saastal, samotny szczyt Barre des Ecrins, Lazurowe Wybrzeże.

Szczeliny, lawiny, spadające kamienie, oparzenia, odmrożenia.

Weissmies - 4023 m n.p.m.
Najwyższa i najpiękniejsza góra na wschód od Saastal. Stanowi kulminacyjny punkt łańcucha gnejsowych szczytów ciągnących się na linii północ-południe od Fletschhorn przez Lagginhorn po Portjengrat. Długie, pochyłe granie nadają szczytowi regularny kształt piramidy. Dostępu do masywu bronią trzy lodowce: Trift na zachodzie, Rottal na południu i Wassmies na wschodzie. Widok ze szczytu jest imponujący, w pogodny dzień podobno i wieżę katedry w Mediolanie można zobaczyć. Pierwszego wejścia dokonano od strony Almageller w 1855 r. Autorem wejścia był prawnik, Peter Joseph Zurbriggen z Valais i Jakob Christian H_usser z Zurychu. Po kolejnych 22 latach pokonano kruchą wschodnią ścianę, na szczycie stanęli E.P. Jackson i J.A. Peebles z przewodnikami. W 1884 roku pokonano południową ścianę - Claude i Hubert Wilsonowie z przewodnikami. W tym samym roku pokonano północną grań, z trudnymi partiami skalnymi, a były to czasy kiedy nie znano jeszcze haków! Jednym z ostatnich wielkich osiągnięć jest przejście diretissimy północno-zachodniej ściany (J. Straub i H. Rotwangl) w 1986 roku. Droga normalna wiedzie z lodowca Trift przez dosyć skomplikowany lodospad na południowo - zachodnią grań, zwaną Triftgrat. Przy dobrej kondycji śniegu można skierować się nieco w lewo i przekroczyć szczelinę brzeżną, aby dalej wznosić się zboczami zachodniej, 600 m ściany, o nachyleniu 45-50 stopni. Albo łatwym terenem w górę, na grań, którą osiągamy na lewo od wierzchołka 3816 m i dalej już granią Trift. Na lodowiec dostaniemy się kolejką z Saas Grund i do akcji przystąpimy po biwaku przy Hohsaas.
Inne drogi: północna grań, AD, III-II (IV - jeden wyciąg), 5 h, 530 m w pionie z Lagginjoch, mikst, nawisy. Na agginjoch 1 h z Hohaas i 2 h ze schroniska Weissmies. południowa ściana D, IV, III, 5 h, 500 m w pionie od podstawy ściany, mikst, pod koniec pionowy lód. Południowo-wschodnia grań, F, I+, do 40 stopni, 4 h ze schroniska Alamageller, 1170 m w pionie, na początku śnieg, potem mikst.

Dom - 4505 m n.p.m.
Jest najwyższym szczytem w łańcuchu Mischabel i najwyższym szczytem leżącym w całości w Szwajcarii. Widziany z północy wygląda niczym niebiańska świątynia śniegu. Jego nazwa pochodzi od kanonika Berchtolda z katedry w Sitten, który jako pierwszy dokonał pomiarów tego rejonu. Góra otoczona jest przez lodowce: Festi, Kin i Fee. Wejście na ten wysoki czterotysięcznik nie jest trudne, pierwsze wejście miało miejsce 11 września 1858 roku, granią Festi (John Llewellyn-Davies, Johann Zumtaugwaldem, Johann Kr_nig, Hieronymus Brantschen). Góra jest dostępna też dla ski alpinistów, pierwsze wejście na nartach A. Lunn, J. Knubel, 1917 rok. Droga normalna prowadzi północną flanką, aż 1600 m w pionie, PD, II - jeden odcinek poniżej przełęczy Festi, (alternatywą może być Festigrat, 3 h, 820 m w pionie z przełęczy Festi, lód i mikst). Droga jest nieco mozolna, ze schroniska Dom do krawędzi moren bocznych na północy lodowca Festi, wymaga to pokonania kilku szczelin, przejścia pod lodową ścianką. Dalej w górę urwiska ponad północną krawędzią lodowca, aby osiągnąć strategiczną przełęcz Festi. Tu droga normalna schodzi na lodowiec Hohberg i nim stromo w górę do szczytu.
Inne drogi: Północonoo-wschodnia grań, TD-, III-II, (odcinki IV+), 4 h, 420 m w pionie z przełęczy Lentz i na nią kolejne 4 h ze schroniska Dom. Południowa grań, PD, AD+, odcinki III, 3h, 270 m w pionie z przełęczy Dom. Zachodnia grań, D, III-II, (odcinki IV), 1600 m w pionie od podstawy ściany, rzadko powtarzana, głównie wspinanie mikstowe. Wschodnia ściana, D, III, 6 h, 1000 m w pionie od podstawy ściany, trudne wspinanie mikstowe.

Barre des Ecrins - 4101 m n.p.m.
Około 50 km na południowy - zachód od Grenobl, w Alpach Delfinatu znajduje się Park Narodowy Ecrins. To właśnie tu leży trzeci nasz cel, najdalej wysunięty na południe samotny czterotysięcznik. Góra została zdobyta w 1864 roku przez silny zespół Edwarda Whympera i Adolphusa Warburtona Moore’a oraz przewodników Michaela Croza i Christiana Almera. Weszli oni północno-wschodnią granią a zeszli od strony zachodniej. Droga tą osiąga się najpierw główny wierzchołek, za którym ciągną się postrzępione, granitowe skały tworzące Pic Lory (4086 m), główny z bocznych szczytów. Pozostałe boczne szczyty to Breche Lory (3974 m) i Dome de Neige (4015 m). Ze szczytu rozciąga się piękny widok na Alpy Cottian, Monte Viso i daleki Mont Blanc. W 1870 roku pokonano północną ścianę w linii spadku wierzchołka William Augustus Brevoort Coolidge, Christian i Urlych Almerowie oraz Christian Gertsch. Droga normalna: północna ściana, zachodnia grań, PD+, II-I, do 40 stopni, 6 h, ze schroniska Ecrins, 1000 m w pionie, dojście lodowcem Blanc pod zachodnią grań, przekroczenie szczeliny brzeżnej czasem nastręcza spore trudności, następnie wspinaczka mikstowa, w odwrocie konieczność zjazdu.
Inne drogi: Grań północno-wschodnia, AD, III-II, do 50 stopni, 2 h, 440 m w pionie z Breche des Ecrins, wspinaczka mikstowa. Południowy filar, TD, (odcinki V+, V) i IV-III, 9 h, 1100 m, klasyczna wspinaczka skalna. Pierwsze przejście Jeanne i Jean Franco, 15.08.1944 r.